هیچی! درد اینه که هیچی!! هیچی رو دست کم نگیرین. هیچی خیلی درد سنگینیه. هرکسی نمیتونه تحملش کنه. بعضی وقتا هیچی خفت میکنه. بعضی وقتا هیچی باعث میشه بغض کنی. ولی بغضی میکنی که جرات نداری بشکونیش! چون هیچی!
تا حالا شده یک عمر یه خاطره رو نگی چون خودتم تحمل شنیدنش رو نداری؟
هیچی...
خیلی بده که صدات بالا نره. حس خفگی بت دست میده. بد اینه، و بدتر اینه که برات بده ولی برات سخت نیست...
بخوای مقایسه کنی با اونایی که در راه خدا کشته میشن...
به نظرم رنج اونایی که در راه خدان ولی کشته نمیشن بیشتره...
نمیدونم...
حداقل این روزا اینجوی فک میکنم... شاید از رو دلخوشیه... پاش وسط بیاد جا بزنم...
ایشالا که رنج همه آدما از بین بره...
چرت گفتم! بنده به صورت رسمی اینجا از شهدا و ایثارگران معذرت خواهی میکنم. یه اتفاقی واسم افتاد فهمیدم واقعا طاقت رنجی که اونا کشیدن رو ندارم... آدم تا وقتی راحت رو صندلی نشسته درک درستی از درد نداره...
خدایا به ما صبر شهادت، دل شهادت و توفیق شهادت بده...
من جدیدا دقت کردم. خیلی وقتا پیش میومد (و میاد) که معلم یا استاد بچه ها رو به دو دسته تقسیم میکرد مثلا یه کلاس تو طول سال کلا تمارین فرد رو حل میکردن یه عده هم زوج ها رو. ما هم فکر میکردیم (و هنوز امثال من فکر میکنند) که کاملا عدالت و برابری رعایت شده: نصف نصف
ولی اشتباه میکردیم! دقت کنید: کلا هر سری تکلیف سوال آخرش یا زوجه یا فرد؛ اگه فرد باشه، اونایی که فردها رو باید حل میکردن چون تکلیف بعدی باز از یک شروع میشد استثنائا بین دو سری تکلیف متوالی دوتا سوال بود که یه در میون نبود: سوال آخر و سوال اول. و در بهترین شرایط برای فردیا همون یه در میون میشد: در صورتی که سوال آخر زوج باشه، از روش میپرن و میرن سوال اول تکلیف بعد...
اما زوجیا خوش به حالشون بود: اگه سوال آخر فرد بود، در مجموع دو تکلیف متوالی، یه جا بود که از روی دو تا سوال میپریدن نه یدونه: سوال آخر و سوال اول تکلیف بعدی...
در بدترین شرایط هم که سوال آخر زوج بود، فرقی به حالشون نداشت همون یه درمیون میشد...
کلا باختیم رفت... :))))))))))))))))
خیلی حال میده انقد بخندی و چرت و پرت بگی که هیشکی متوجه تنور دلت نشه...
