داشتم فکر میکردم ارزشمندترین چیز بین آدما شاید «ارتباط کلامی امن» باشه. یه چیزی که به شدت خلأش حس میشه.
فقیری که میگه بچم مریضه، بین کلاهبردارای عوضی گمه.
پسری که میگه قصدم ازدواجه، بین هوس‌بازای عوضی گمه.
این «عوضی»ها همه به خاطر فقدان «ارتباط امن» کارشون پیش میره.
و اون «ساده»ها همه به خاطر فقدان «ارتباط امن» دارن به فنا میرن.
داشتم فکر میکردم یه جذابیت حیوونا برای من همینه؛ هیچکدومشون دروغ بلد نیستن. واسه همین تو برقراری ارتباط امن کاملا موفقن.
وقتی یه سگ میگه دوستت دارم، ینی دوستت داره. کاملا حیوانی هم دوستت داره (مثلا چون بهم غذا میدی. نه چون روح بزرگ انسانی داری...) ولی همین دوست داشتنش رو میپذیری. «««چون صادقانس»»»
در حالی که وقتی همین ارتباط، ناامن باشه حرفای قشنگ‌ترم بزنی بازم فایده نداره.
کاش کسی دروغ بلد نبود. کاش اصن دروغ وجود نداشت.
