خب مثکه نشد. ینی نخواستم در واقع.
یه چیزایی از نگاه همه خیلی کوچیکه. مثل لایک کردن یا نکردن. ولی من لایک کردم. و شاید مسخره به نظر بیاد اما کار مهمی بود این لایک. این در واقع یه جور رها کردن بود. فکر نکردن. فکر نکردن به اینکه الان لایک کنم خوبه یا بده. پرونده بازتر میشه تو ذهنم و آسیب بهم بیشتر میشه یا نه. اما دارم به این نتیجه میرسم که انگار آسیب‌پذیریه که انسان رو سعادتمند میکنه.
در همین راستا یه عزیزی زیبا نوشته بود که: تنها راه رهایی، تحمل امر تحمل‌ناپذیر است.
دوباره باز کرد اینستاشو. استوری هم گذاشت. اما من فقط پستاشو میبینم بدون لایک.
میدونی هرچیزی یه بهایی داره. بهای پس زدن کسی که چند بار ۳۰۰ کیلومتر راه اومده تا فقط باهات صحبت کنه اینه که تا تو یه قدم بر نداری دیگه حرکت نمیکنه. مرام من اینجوریه، میخواد خوشش بیاد یا نه من صد قدم براش برمیدارم اما اگه باز تکون نخوره (بلکه عقب هم بره) صد و یکمی رو دیگه برنمیدارم. اگه فانتزیش اینه که همیشه پس بزنه و طرف همش بدوه، باید بگم که اشتباه گرفته. همه چیو اشتباه گرفته. دنیا رو. طرفش رو. دلش رو. حتی خودش رو! چون خودش هم از آدمی که بدبخت و علاف دیگری باشه خوشش نمیاد!
کاش شانس اینو داشتی بیشتر با هم حرف بزنیم :)
پررو هم خودتی :))
