تنها راه رهایی

خب مثکه نشد. ینی نخواستم در واقع.

یه چیزایی از نگاه همه خیلی کوچیکه. مثل لایک کردن یا نکردن. ولی من لایک کردم. و شاید مسخره به نظر بیاد اما کار مهمی بود این لایک. این در واقع یه جور رها کردن بود. فکر نکردن. فکر نکردن به اینکه الان لایک کنم خوبه یا بده. پرونده بازتر میشه تو ذهنم و آسیب بهم بیشتر میشه یا نه. اما دارم به این نتیجه میرسم که انگار آسیب‌پذیریه که انسان رو سعادتمند میکنه.

در همین راستا یه عزیزی زیبا نوشته بود که: تنها راه رهایی، تحمل امر تحمل‌ناپذیر است.