چهارشنبه, ۶ مرداد ۱۳۹۵، ۱۰:۰۱ ب.ظ
وقتی که شاعر بودم...
قال کم لبثتم فی الأرض عدد سنین قالوا لبثنا یوما أو بعض یوم ...
این نیمروز عمر، دلم را شکسته است
افسوس که گره قوی و دست بسته است
این روح در عزای تو ماتم گرفته است
این قلب در فراق تو در خون نشسته است
تا چشم باز و بسته کنی، مرد دردمند
از خویشتن بریده و از درد رسته است
باید بلند در غم تو گریه سر کنم
دیگر گلو ز بغض فروخورده خسته است
